Τα αρχαία θέατρα της Ηπείρου

Ένας νέος κόσμος

Ωδή στην πόλη της νίκης

Για έναν Αθηναίο σαν εμένα, η Νικόπολη είναι ένας πραγματικά νέος κόσμος. Σε αντίθεση με τους μπερδεμένους δρόμους, τα στενά δρομάκια και την έλλειψη σχεδιασμού της πόλης μας, η Νικόπολη είναι οργανωμένη σωστά με βάση τις αρχές του παλιού αρχιτέκτονα από τη Μίλητο, του Ιππόδαμου. Ο ναός του Απόλλωνα στην κορυφή του λόφου θυμίζει λίγο την Ακρόπολη, κι ας μην ξεχνάμε ότι και οι δύο πόλεις είχαν θεϊκούς ιδρυτές, αλλά το αυστηρό γεωμετρικό σχέδιο της Νικόπολης με τα οργανωμένα οικοδομικά τετράγωνα και τους παράλληλους δρόμους με κατεύθυνση είτε βορρά-νότου (cardines) είτε ανατολής-δύσης (decumani) είναι εντυπωσιακό. Και τι ευτυχία να ζούμε σε μία εποχή όπου κανείς βάρβαρος δεν μας απειλεί! Τα στέρεα τείχη της πόλης είναι ξεκάθαρα σύμβολο δύναμης παρά μία αναγκαιότητα.

Πόλη φάντασμα

Θέατρο τσέπης

Η Αμβρακία δεν έχει καμία σχέση με την ένδοξη πόλη του παρελθόντος. Μου είπαν ότι πολλοί κάτοικοι υποχρεώθηκαν να μετοικήσουν στη Νικόπολη όταν ο θεΐκός Αύγουστος ίδρυσε την πόλη του, οπότε μόνο ένα μικρό ποσοστό των κατοίκων έχουν απομείνει εδώ. Προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν ολόκληρη η πόλη εξαφανιζόταν από το πρόσωπο της γης! Μπορεί να ιδρύθηκε από τους Κορίνθιους για να ελέγχουν τον πλούτο της πεδιάδας και των νερών του Αμβρακικού κόλπου, όμως έχει χάσει την αίγλη της. Οι στρατιώτες μας έπρεπε να την έχουν πυρπολήσει τότε, στη διάρκεια του μεγάλου πολέμου με την Σπάρτη, και να μην επιτρέψουν στους ντόπιους να συμφωνήσουν εκείνη την γελοία αμυντική συμμαχία των 100 χρόνων. Αλλά οι θεοί φαίνεται πως προστατεύουν την Αμβρακία, αφού ούτε οι Ρωμαίοι κατόρθωσαν να την καταστρέψουν.

These boots are made for walking

Θεατρική πολιτική

Να μας λοιπόν στην είσοδο του θεάτρου των Γιτάνων, μόνος και έρημος. Καμία λαμπρή πομπή για τούτο τον υπηρέτη του Διονύσου. Δεν υπάρχουν άμαξες με πίνακες εμπνευσμένους από τη ζωή του θεού, δεν υπάρχουν μαγειρικά σκεύη και αγγεία πόσης, μάσκες, ομάδες ηθοποιών, ποιητών ή ιερέων. Κανείς δεν χορεύει ή τραγουδάει, δεν προπορεύεται ένας γιγάντιος φαλλός, δεν μας συνοδεύουν μέτοικοι με τα πορφυρά τους ενδύματα. Σε τούτη την πόλη, έρημη μετά την ήττα του Περσέα, στέκεται αυτή τη στιγμή μόνο ένας γέρος (αλλά διάσημος) ηθοποιός με ένα ωραίο ζευγάρι κοθόρνων, τις μπότες με τις ψηλές σόλες που φοράμε στη διάρκεια της παράστασης. Είναι το τελευταίο πολυτελές αντικείμενο που μου ανήκει και μου επιτρέπουν να περπατώ και να χορεύω με άνεση (μπορούν να φορεθούν και στα δύο πόδια). Είναι το αγαπημένο παπούτσι του θεού, αυτό με το οποίο περπάτησε από τη Θράκη μέχρι την Αθήνα για να μας φέρει το δώρο του οίνου.