Φτιάχνοντας διαδρομές συναντάμε συχνά καταπληκτικές πληροφορίες που για λόγους ανωτέρας βίας κόβονται στο μοντάζ. Αδυνατώντας να τα κρατήσουμε μόνο για τον εαυτό μας, σας παραθέτουμε με περηφάνια τα παραλειπόμενα της καινούργιας διαδρομής μας για την Ακρόπολη.
6 fun facts για την Ακρόπολη:
1. Ο Παρθενώνας έχει υπάρξει τζαμί, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, με μιναρέ και μουεζίνη και απ’όλα. Πόσο απ’ όλα; Να μωρέ, το Ερέχθειο δίπλα του ας πούμε ήταν χαρέμι! Γενικά όμως δεν τον χρησιμοποιούσαν σαν τζαμί γιατί δεν είχε την απαραίτητη κατεύθυνση προς τη Μέκκα.
2. Μετά την Επανάσταση του 1821, ο νεοαφιχθής βασιλιάς Όθωνας (ετών 21 τότε) ήθελε να χτίσει το παλάτι του πάνω στο βράχο της Ακρόπολης. Φανταζόταν ότι ένα παλάτι στο πιο ένδοξο σημείο της αρχαιότητας θα εκτόξευε το κύρος του πανευρωπαϊκά. Ευτυχώς που είχε πατέρα φιλέλληνα, λάτρη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, και τον έπεισε να το χτίσει αλλού. Με τα γνωστά αποτελέσματα.
3. Πιστεύεται ότι ο Σωκράτης ήταν ένας από τους δεκάδες λιθοξόους που σκάλισαν όλα αυτά τα γλυπτά του Παρθενώνα. Ίσως η μονότονη χειρωνακτική εργασία να τον βοηθούσε στο συλλογισμό και την ενδοσκόπηση.
4. Κάθε κίονας του Παρθενώνα ήθελε 19.000 εργατοώρες, όσες δηλαδή θέλει και μια πολυώροφη πολυκατοικία για να χτιστεί τη σήμερον ημέρα. Αυτό σε νούμερα είναι σαν να δούλευε ένας άνθρωπος σε πενθήμερο 8ωρο για 10 χρόνια (με αργίες και άδειες, κανονικά) ή 10 άνθρωποι για έναν χρόνο. Ο Παρθενώνας είχε 50 κίονες. Και δεν αναφέρουμε καν τα θεμέλια, την ανωδομή, τα κεραμίδια, τα αετώματα, τις μετόπες, τις ζωφόρους κλπ.
5. Μόνο για τον γλυπτό διάκοσμο χρησιμοποιήθηκαν 150 λιθοξόοι και 50 γλύπτες (αυτό είναι σαν να λέμε τι διαφορά έχουν οι μάγειρες από τους σεφ). Από αυτούς, το 20% ήταν σκλάβοι, το 30% Αθηναίοι και το 50% μέτοικοι, δηλαδή ελεύθεροι κάτοικοι, χωρίς πολιτικά δικαιώματα και αυτό που λέμε στο χωριό μου «ξενομερίτες».
6. Το πιο σημαντικό γλυπτό του Παρθενώνα δεν ήταν οι μετόπες. Ούτε η ζωφόρος. Ούτε τα αετώματα. Γενικά δεν ήταν έξω αλλά μέσα, το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, δια χειρός Φειδία, το οποίο υπάρχει μόνο σε αφηγήσεις.