Ανακαλύψτε το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου

Εργάτες, η ψυχή του εργοστασίου

Παλαιοί Φούρνοι (Στάση 3-4)

Στο κτίριο των Φούρνων εργάζονταν 3 ειδικότητες εργατών: Οι ανθρακείς γέμιζαν τους φούρνους με το λιθάνθρακα χρησιμοποιώντας τη σέσουλα, ένα μεγάλο μηχανικό φτυάρι που με τη βοήθεια μιας γερανογέφυρας μπορούσε να κινηθεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι θερμαστές τοποθετούσαν στην εστία την καύσιμη ύλη, άναβαν τη φωτιά και θέρμαιναν τους φούρνους, ενώ οι σβέστες ήταν αυτοί που έβγαζαν από τους φούρνους το κωκ, το οδηγούσαν με μαντεμένια καρότσια στην αυλή και το έσβηναν με νερό. Οι εργάτες έκαναν συχνά διαλείμματα εξαιτίας της αποπνικτικής ατμόσφαιρας μέσα στους φούρνους, δούλευαν μάλιστα με τις πόρτες πάντοτε ανοιχτές.

Βαγόνια και ράγες μέσα στο εργοστάσιο;

Νέοι Φούρνοι

Το 1875, ένας γεωργός από την Γαλλία, ο Paul Decauville, επειδή δυσκολευόταν να μαζέψει τη σοδειά του λόγω της λάσπης από τις βροχές, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει ένα δίκτυο στενών και ελαφριών μεταλλικών σιδηροτροχιών πλάτους 60 εκατοστών με μικρά βαγονέτα. Τα επόμενα χρόνια, ίδρυσε μονάδα παρασκευής τέτοιων συστημάτων, τα οποία έμειναν γνωστά ως τρενάκια Decauville και χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές εκβιομηχανισμένες χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα αλλά και στο εργοστάσιο φωταερίου της Αθήνας. Αν κοιτάξεις κάτω στο έδαφος, θα δεις ακόμα τα σημάδια από τις ράγες. Πάνω σ’ αυτές πήγαιναν και έρχονταν από τους φούρνους στην αυλή και πάλι πίσω μικρά βαγονέτα γεμάτα κάρβουνο.

Τα φώτα της πόλης ανάβουν

Κτίριο Πίεσης και Διανομής

Ένα ολόκληρο δίκτυο υπόγειων αγωγών και σωληνώσεων μετέφερε το φωταέριο από το εργοστάσιο στην πόλη. Οι πρώτοι δρόμοι που φωτίστηκαν ήταν η λεωφόρος Συγγρού, η Πειραιώς, η Κολοκυνθούς και η Ερμού. Σιγά σιγά το δίκτυο επεκτάθηκε με ενδιάμεσους σταθμούς σε Καλλιθέα, Ζωγράφου και Πατήσια. Το δίκτυο αυτό είναι ακόμα και σήμερα ορατό στο ιστορικό κέντρο της πόλης, ένα μέρος του μάλιστα εξυπηρετεί την ανάγκη για φυσικό αέριο.